Train je spieren

“Wees dus vastberaden en geef de moed niet op: voor uw inspanningen zult u beloond worden.”

2 Kronieken 15:7

Ik weet nog toen ik voor het eerst op skeelers stond. Mennn wat een gewiebel en gebibber. Met kleine stapjes oefenen, veel vallen en weer opstaan. Als kind deed ik dat zonder problemen. Oefenen, oefenen, oefenen. Even huilen bij geschaafde knieën en weer door. 

Op één of andere manier had ik er meer moeite mee toen ik als volwassene weer ging skeeleren. Deze keer geen rondjes door de wijk, maar op hoge snelheid lange afstanden gaan. Ik leende skeelers en ging er op uit. Wat ging het langzaam…en wat vond ik het spannend! Die eerste dag maakte ik een rit van maar liefst 4 kilometer. Ik was gesloopt!

De keer daarna ging het al iets makkelijker. Maar het kostte me toch minstens een maand of drie voordat ik merkte dat mijn spieren sterker begonnen te worden. Ik stond zelfverzekerder op de skeelers en maakte langere afstanden.

Ik weet nog goed die ene keer dat ik na een rit van 8 kilometer weer huiswaarts aan het 

gaan was. Oh wat was ik trots. Met een lekker vaartje, knieën gebogen, mooi voorover leunend ging ik. Met mijn armen driftig zwaaiend en mijn kiezen op elkaar. Als een echte topsporter. Tot ik achter me wat geluid hoorde. Een wat oudere man haalde me in. Ook op skeelers. Zijn handen losje op z’n rug, zijn benen in een vloeiend ritme. Linksss, rechtsss, linksss… Zo makkelijk en soepeltjes gleed hij me voorbij. Zonder enige moeite twee keer zo snel als ik. En ik maar ploeteren. Daar reed ik dan met mijn knie, elleboog en polsbeschermers. Die man was waarschijnlijk al dik in de zestig…

Nu is het weer een paar jaar later en daar ga ik weer. Met mijn handen losjes op mijn rug. Een rustige slag, linksss, rechtsss, linksss. Kalmpjes zwier ik iedereen voorbij. Niet omdat ik opeens heb ontdekt hoe het wel moet. Maar omdat ik rustig ben blijven trainen. Zoals die man die waarschijnlijk al veertig jaar training in zijn benen had zitten. Zo zijn mijn spieren ook getraind geraakt. Sterker nog, als ik nu mijn bovenbenen aanspan, zie ik de spierbundels onder mijn huid opbollen. 

Misschien denk je nu, wat een gek verhaal om te koppelen aan een Bijbeltekst. Maar ik moest er aan denken toen ik weer eens aan het trainen was. Het is namelijk niet zo dat ik die spieren in mijn benen niet had. Ze waren alleen niet zichtbaar. Ook niet als ik me er heel hard voor inspande. Het kostte een periode van trainen en sterker maken voordat die spieren zichtbaar werden. Voordat ik in de rust, zonder geworstel, mijn slagen kon maken. Het duurde even om de spieren te trainen en daar was tijd, aandacht en bescherming voor nodig. Voor als ik weleens onderuit zou gaan.

Misschien zijn er gebieden in jouw geloofsleven waar jij graag meer ‘muscle’ in zou willen zien. Je wilt een sterke openbaring, je zou meer willen zien als je over iemand genezing uitspreekt of je zou meer willen betekenen voor de mensen in je Connect of gemeente. Je zou het lef willen ontwikkelen om de straat op te gaan en te evangeliseren (zoals Herman beschrijft in deze blog) Of misschien zit je in een ander persoonlijk proces waar je graag doorbraak zou willen zien. Geef het de tijd. Je mag oefenen, trainen, je spieren sterker voelen worden. Dan zul je zien dat je met meer rust je slagen kan maken. Linksss, rechtsss, linksss